Flōrentīna tot persevērāns erat ut, quaerēns līneam margarītārum (cāsū ab amīcā dēmissam), in puteum altum dēsiluit et paene āere dēficientī est mersa. Ornāmentum autem amīcae suae recēpit. Fāma illīus gestī per tōtum oppidum dīvulgāta est.

Quōdam nocte hibernō, Flōrentīna domī apud fenestram sedēbat pōtum socolātae calidae lībāns, cum cicōnia alba ad fenestram volāret. Ānulum rostrō suō portābat; illō in fenestrae līmine dēpositō, cicōnia in caelum noctis rēgressa est. Flōrentīna fenestram aperuit, ānulum cēpit, et nōn longum tempus erat priusquam in digitō posuit. Quō factō, subitō ēvānuit.

Invēnit sē in magnō conclāvī parietibus saxeīs, quī multum pluteōrum lagēnīs mīrōrum chēmicōrum plēnīs habēbant. Vitrum fractum erat in solō, quasi calamitās alicujus generis ēvenīret. Per fenestram sōlam ventus frīgidus flābat, et in conclāvis centrō cortīna ferrea erat quā liquidum viride bulliēbat.

Flōrentīna prīmō stupefacta animum collēgit, liquidum in cortīnā intuēns. “Cuius est hic ānulus?” susurrāvit et, ecce, imāgō alicujus feminae, rubrīs capillīs, in liquidō statim fōrmavīt. “Mīrum'st!” reputāvit illa attonita. Deinde “Ubi,” inquit clārē, “iam est haec fēmina?” Deinde imāgō eaedem cicōniae praebita est, quae anteā ānulum obtulerat. Intereā cicōnia ipsa in fenestram pervēnerat ubi omnia spectāns stābat.

Fulgōre perspicientiae, in mentem ejus vēnit ut fēmina rubrīs capillīs maga fuisset quae sē in cicōniae fōrmam mūtāvisset. “Acciditne ut fōrmam tuam mūtāris?” Flōrentīna cicōniae inquit. Cicōnia nihil dīxit, sed lentē velut trīstis adnuit. Quid facere puella nōn cēpit et, cum in cōgitātiōne distractā ānulum removēret, subitō ēvanuit domīque rūrsus sē invēnit. Experīmentīs haec didicit: Cum ānulum imposuit, in conclāve strīgae transportāta sit; cum remōvit, appāruit in locum quō in mente novissimē habuisset.

In oppidulō vīcīnō erat magus sevērus quī numquam sermōnem quibuscumque habēre voluit. Posterō diē, Flōrentīna ad hoc oppidulum ambulāvit atque hunc magum accessit. “Ignōsce mihi, obsecrō, sed sī homō in fōrmam cuiusdam animālis transformētur, quomodō tāle incantāmentum retexerētur?” At magus: “Tantum ūna via est: Auctōrem ipsum illae magicae interficere. Iam abī aut ego tē in rānam mūtābō!”

Flōrentīna tristissima ad domum rediit, nesciēns quid jam faceret, sed subitō cōnsilium cēpit ānulumque in digitō rūrsus posuit. Apud conclāve iterum, Flōrentīna rēctē ad cortīnam īvit clāmāvitque “Demonstrā mihi aliquid quod vītam mortuīs reddere potest!” Hīs verbīs dictīs, imāgō ex liquidō viride orta est dē amulētō pendentī in aliquō locō tenebrīs plēnō. Illa temerāria hunc locum in mente tenēbat ānulumque remōvit, et apud amulētum transportāta est, ubi citō amulētum cēpit ānulumque in digitō reddit. Fēlīciter, tūta in strīgae conclavī cum amulētō reversa est.

Quōdam diē posteā, puella piscēs venēnātōs cicōniae obtulit et hōc modō eam interfēcit. Incantāmentō sīc retextō, cicōnia in fēminam mortuam capillīs rubrīs transformāvit et Flōrentīna amulētum in collō eius posuit. Amulētum cum lūce ardēre coepit et fēmina oculōs suōs aperuit! Ob tristitiam et laetitiam ambās plōrāns, fēmina bracchia sua circum puellam iēcit grātiāsque profūsē eī ēgit. Deinde puella ad strīgam: “Cur mihi et nōn aliō hominī ānulum dedistī?” At cui fēmina subrīdēns: “Putābam, sī haec puella post ornāmentum aliēnum in puteō dēsiluerit, quae nōn faceret ut hominem servāret?”

Intereā alicubi Orcī, Plūtō Proserpinae: “Corculum meum, ubi est illud amulētum? Movistīne id rūrsus?”

dissere apud Pīpiātōrium